Eski düzenleri ne olursa olsun, aynı evde yaşamaya başlayan çift için bir maraton başlar. Evlenmeden önce ister aileleriyle ister kendi başlarına yaşamış olsunlar, evlilik tüm alışkanlıklarını yenilemeleri gereken bir düzendir. Kişi ailesiyle birlikte yaşıyorsa, yemek, bulaşık, temizlik, alışveriş, ödemeler, tamirat ve tadilat konularını düşünmek zorunda değildir. Aile içinde kendisine verilen sorumluluk haricinde, herhangi bir başka görevi takip etme zorunluluğu bulunmamaktadır. Hatta kaytarmak(!) istediğinde, aile içinde hoşgörüyle karşılanması ve görevin bir başka aile ferdi tarafından telafi edilmesi de gayet mümkündür.

2 kişilik yaşamak...
Hayat, evlenmeden önce kendi başına yaşayan kişi için ancak onun istediği kadar karmaşıktır. Tek kişilik yaşantısında, sorumlu olduğu bulaşık da, ütü de tek, faturalar da tek kişiliktir. Alışverişi için, pişirecekleri için düşünmesi gereken tek kişi, kendisidir. Yalnızca kendisini geçindirmekle yükümlüdür. Sorumluluklarını "yapmak isteyene dek" erteleyebilir. Onu, yapmakta zorlandığı işlerle ilgili hizmet aldığı zamanlar hariç, tek kişilik yaşantısından şikayet ederken göremezsiniz.

Zorlukları paylaşın
Macera, bu denli kolay yaşamlar süren kişilerin aynı eve girmesiyle başlar. Evliliğin ilk zamanları, çocuklukta oynanan "evcilik oyunu" gibi keyiflidir. Kişi kendi sınırlarını keşfetmeye çalışır. Günbegün fark ettiği evlilik için sorumluluklarını, "en iyi biçimde" yapmaya gayret eder. Farklı tariflerle, aşkla pişen çeşit çeşit yemeklerle, beraber yapılan temizlik işleri, evliliğin ilk günlerine ait tatlı anılardır. Çünkü evcilik, oyun olmaktan çıkıp kurallara bağlandığında artık eskisi kadar zevkli değildir. Kişiler sorumluluklarının artmasının gerçek sebebinin sistem olduğunu görmez, eşlerini bununla ilgili içten içe suçlarlarsa, tehlike çanları çalmaya başlayacaktır. Asıl çözüm, sorumluluğun her 2 taraf için de arttığının görülmesi ve tüm sorumlulukların paylaşılmasında yatar.