Yüzü kara zalimler Hükümdarının ve vezirlerinin adaletsizliğiyle meşhur bir krallık vardı. Sadece kral ve vezirler değil, memurlar ve muhafızlar da gerçekten pek zalimdi. Kral keyfine göre davranır, kendinden yana olanları kese kese altınlarla ödüllendirir, fermanlarını beğenmeyenleri zindanlara attırırdı. Bu krallığın köylerinden birinde yaşayan genç bir köylü vardı. Bu köylü, küçücük tarlasını eker, birkaç baş hayvanından et ve süt gibi ihtiyaçlarını karşılardı. Eline bakan iki küçük çocuğu hatırladıkça daha çok çalışırdı. Ama ne kadar çalışsa da, kıt kanaat geçinirdi. Köylünün bu fakirliğinde kralın ve vergi memurlarının katkısı büyüktü! Her sene köye gelen vergi memurları, bütün yalvarmalara rağmen diğer köylüler gibi onun da üç ineği varsa birisini alır götürür, biçtiği buğdayın veya arpanın yarısına el koyardı. İşin garibi, bu memurlar köye geldiklerinde köyün en zengininin evine misafir olur, şereflerine ziyafetler verilirdi. Daha da ilginci, kimse memurların köyün zengininden vergi aldığını görmezdi. Zavallı köylüler arkadaşlarıyla gizli gizli dertleşip kralın ve memurlarının zulümden yakınırdı. "Bu kadar büyük haksızlık olur mu? Vergi almaya gelince bizim yakamıza sarılırlar. Savaş çıksa bizi askere çağırırlar. Ama adam yerine konmayız. Bak, ağaya dokunuyorlar mı? Ne öküzünü alıyorlar elinde, ne de oğlunu askere çağırıyorlar. Niye? Rüşvet veriyor, ondan." Sonra saatlerce kralın sefasına düşkünlüğünden, vezirlerin sarayda çevirdikleri entrikaladan, muhafızların rüşvete nasıl alıştığından, kendilerinin ne kadar zulme uğradığından konuşur ve "Ne olacak bu memleketin hali" diye ahlanırlardı. Bir mayıs sabahı köylü öküzlerini önüne katmış tarlasına doğru yola çıkmıştı. Tarlasına ulaşmak için başka köylülerin tarlalarından geçmek zorundaydı. O tarlalardan yürürken, öküzler komşu tarlanın ürününden yemeye başladığında oralı olmadı adam. "Kaç defa öküzlerini benim tarladan yedirdiklerini gördüm. Biraz da benimkiler yese ne çıkar?" dedi kendi kendisine. Tarlada çalışırken, yanına bir alacaklısı geldi: "Aylardır beni oyalıyorsun. Borcunu ne zaman ödeyeceksin?" diye sordu. Köylü: "Tamam yahu, ödeyeceğiz. Kaçtık mı? Şu buğdayları bir hasat edeyim, gerisi kolay" diye savuşturmaya çalıştı adamı. İçinden ise, "Sen o parayı benden zor alırsın aptal herif" diyordu. "Bu zamanda kim kime borcunu gününde ödüyor ki?" Alacaklısının ardından bir başkası geldi köylünün yanına. Kızgın kızgın, "Haksızlık yapıyorsun. Suyu hep ya kendinin ya da arkadaşlarının tarlasına veriyorsun" dedi. "Bizim tarlamız susuzluktan kavruluyor. Reva mı bu?" Diğer köylünün bu yakınmasına, elini onun omzuna koyup, "Hiç merak etme, yarın sıra senin" diye yalan söyledi. O gittikten sonra kendi kendisine söylendi, "Bugün rahat yüzü görmeyecek miyim Allah aşkına!" Ama asıl kıyamet akşama doğru evine döndüğünde koptu. Kapıda onu vergi memurları bekliyordu. Yanlarında da silahlı askerler. "Bu senenin vergisini almaya geldik" dediler. O, "Yapmayın etmeyin, vergiyi her zaman hasat sonunda alırdınız. Senenin bu zamanında size ne verebilirim ki?" diyecek oldu. Ama memurlar onu tersledi. Ve ahıra girip yeni yavrulamış ineklerden birisini alıp götürdüler. Köylü, üzüntüsünden yere çömelmiş, memurların ve götürdükleri ineğin ardından bakarken ağlamaya başladı ve ellerini göğe açtı, yürekten gelen bir yakarmayla şöyle dua etti: "Allah'ım, ibret-i alem için haksızlık yapan zalimlerin yüzünü karart. Kalplerinin karanlığı yüzlerine yansısın. Yüzleri simsiyah olsun da bir daha insan içine çıkamasınlar!" Yaşadığı olayların acısını akşam karısından ve çocuklarından çıkarttı. Bir bahaneyle karısına bağırıp kalbini kırdı, çocuklarını dövdü. Ertesi sabah, gün ışımadan tarlasına gidip çalışmaya başladı. Akşama doğru köy meydanına doğru gelirken, her zaman insanların doldurduğu köy meydanının neredeyse bomboş olduğunu gördü. Meydanda sadece çocuklar ve birkaç yaşlı adam vardı. "Hayırdır inşallah" dedi kendi kendine. Meydana vardığında çocuklardan birisi parmağıyla onu gösterip, "Bakın, bakın! Bir tane daha!" diye bağırmaya başladı. Köylü sinirlendi, "Ne saçmalıyorsun bakayım bacaksızlar!" dedi. Çocuklar ona bakıp kıs kıs güldüklerinde daha da öfkelendi. "Şimdi görürsünüz gününüzü" deyip üstlerine yürüdüğünde çocuklar hep bir ağızdan "Kaçın, kara suratlı adam geliyor" diyerek oradan uzaklaştılar. Yolun kenarında oturup olanları seyreden yaşlı bir adam köylüye durumu izah etti: "Evladım farkında değilsin galiba. Ama yüzün simsiyah olmuş. Sadece sen değilsin bu duruma düşen. Muhtar, ağa, vergi memurları, köylülerin hemen hepsinin yüzü nedendir bilinmez kapkara oldu. Birkaç kadın, bazı yaşlılar ve bir de çocuklar. Bir tek onlara bir şey olmadı."O gün aynı hadise ülkenin bütün köylerinde ve şehirlerinde yaşandı. Bu arada kralın sarayında da. (Kaynak: Düşünen öyküler)
