Koşamayan umutlar Yoğun gürültünün arasında kaybolan gözyaşlarıyla yürümeye çalışan genç kız, yanından hızlı hızlı geçen insanları görünce iç çekti. O da bir an önce eve gitmek istiyordu. Maalesef her iki kolunda bulunan koltuk değnekleri ile bu istekleri imkansızdı, tıpkı işe girmesi de imkansız olduğu gibi. Yazılım konusunda çok iyi olmasına rağmen, insan kaynakları müdürünün karşısına koltuk değnekleri ile çıkınca, adamın gözleri kararmıştı. Bir anda yüz ifadesi değişmişti. Keşke bunları direkt yüzüne söyleyebilseydi genç kızın, en azından yeteneksizlikle suçlanmış olmazdı. Düşüncelerinden, kaldırımın kenarından gelen acı çığlıklarla sıyrıldı. Minicik bir köpek yavrusu, başını kaldırıma dayamış, bir ayağını geriye doğru uzatmış, kesik kesik sesler çıkartıyordu. Çöp kokan şehirde bir gül bulmuşcasına minik köpeğe yaklaştı genç kız. Belli ki arabanın freni olmadığını zanneden bir sürücünün kurbanıydı ufaklık. Üstelik, gelip geçen hiç kimsenin dikkatin çekmiyordu acı çeken yavrucak. Herkes onu görmezden gelse de, Filiz bunu yapamazdı. Çünkü görmezden gelinmenin anlamını, ondan iyi kimse bilemezdi. Koltuk değneklerini yavaş hareketlerle kaldırımın kenarına koydu, köpeğin yanına oturup minik yavruyu kazağına yerleştirdi. Montunu sıkıca çekip tekrar değneklerini alarak, eve yürümeye başladı. Eve ulaşır ulaşmaz, yavruyu yatağına koydu genç kız. Minnet dolu gözlere bakar bakmaz kararını vermişti, miniğin adı "Yaralı" olacaktı. İsim işini hallettiğine göre, sıra bacağındaydı. Veterinerlikte okuyan arkadaşı Vedat'ı arayıp, durumu anlattı. Akşam Vedat geldiğinde, Yaralı'nın sakatlanmış bacağını dikkatlice incelediler. Müdahaleden sonra Vedat'ın gülen yüzünden döküldü belki de en güzel sözcükler: "Ayağını hiç bir zaman eskisi gibi kullanamayacak ama, yine de büyüdükçe yürüyebilecek, hatta koşması bile mümkün..." Koşmak... Filiz'in vücudunu baştan aşağı bir sevinç dalgası sarmıştı. Demek ki minik arkadaşı onun gibi olmayacaktı. Yürüyebilecek, her şeyden önemlisi belki de koşabilecekti. Koşma duygusunu hiç yaşamamıştı, fakat kader arkadaşı koşarsa, belki bir nebze oda hissedebilirdi o tarifsiz güzelliği. Görmezden gelinenlerin dostluğuydu onların ki! Aynı acıları yaşıyorlar, aynı duyguları hissediyorlardı. Gecenin ilerleyen vakitlerinde, Yaralı yanına gelip başını dizlerine koydu. Sanki hayatını kurtaran dosta teşekkür edercesine, minnet borcunu ödüyordu. İkisi eski dost için hayat ne kadar da zordu. Engellilerin düşünülmediği yapılar, daha yolun yarısına gelmeden kırmızı yanan lambalar ve arabaların arasında koltuk değnekleriyle çizilen zikzaklar.,, Her biri daha çok yalnızlığa itiyordu onları. Yaralı'nın boynunu okşayarak, "Seni hiç terk etmeyeceğim birtanem, ayağın sakat diye hiç aşağılamayacağım seni" diye mırıldandı. Gözlerindeki damlaları silerken, Yaralı başını yavaşça yukarı kaldırdı ve ağlar gibi sesler çıkartmaya başladı. Sanki Filiz için dua ediyordu. Ondan başka, kim Filiz'i düşünüp dua edebilirdi ki zaten... İki unutulmuş, gözyaşlarıyla birlikte derin bir uykuya verdiler bedenlerini... Mutluluğa çalan yeşiller, güzel bir rüyanın başlangıcını anlatıyordu. Sonu görünmeyen bir denizin kenarında, binbir türlü ağaçların olduğu bir cennet bahçesindelerdi sanki. Yaralı, koşarak yanına geldi Filiz'in. "Haydi benimle gel" dercesine baktıktan sonra yine koşmaya başladı. Filiz ayağa kalktı, üstelik koltuk değnekleri yoktu. Tüm gücüyle koşmaya başladı. Ne güzel bir his, ne güzel bir rüyaydı bu. Kanatlarının kırık olduklarını ikisi de çoktan unutmuş, bu mis bahçede doyasıya koşuyorlardı. Durmaksızın çalan telefon, kara bir ayrılık gibi girdi düşler alemine. Genç kız nefes nefese uyandı. Bir yandan telefon çalarken bir yandan da minik dostu durmaksızın havlıyordu. Telefonun son çalışına, uykulu bir sesle yetişti. "Günaydın Filiz Hanım, ben FRA Yazılım Şirketi'nin Genel Müdürü İhsan Güçlü. Dün şirketimize yaptığınız başvuruyu ve insan kaynakları müdürümüzle olan görüşmenizi sekreterim tarafından öğrenip incelemeye aldım. Referans verdiğiniz projelerinize açıkçası hayran kaldım. Burada size özel bir oda hazırlattım, pazartesi gelip bizimle beraber çalışmaya ne dersiniz?" Filiz "Pazartesi yanınızdayım efendim" deyip, telefonu kapattı. Daha fazla konuşamazdı, çünkü gözyaşlarına engel olamıyordu. Yıkıntılarla dolu gönlüne, bir gökdelen dikmişti İhsan Bey'in sözleri. Bugün onun için bir milattı. Bugün önemsendiğini, insan yerine konulduğunu, hala altın kalpli insanların olduğunu anladığı ve yaşama tekrar dört elle sarıldığı bir gündü. Sevinç gözyaşları içerisinde, minik dostuna sımsıkı sarıldı. Tüm bunlar onun mucizesiydi, çünkü dost için edilen yakarışlar geri çevrilmemiş, Yaralı'nın duaları kabul edilmişti... (www.siirkolik.com)
