Bir kurdu, avcılar fena halde sıkıştırır. Kurt ormanda oraya buraya kaçar, ancak peşindeki avcıları bir türlü def edemez. Canını kurtarmak için deli gibi koşarken, bir köylüye rastlar. Köylü, elinde yabasıyla tarlasına girer. Kurt adamın önüne çöker ve yalvarmaya başlar: "Ey insan, ne olur yardım et bana, peşimdeki avcılardan kaçacak nefesim artık kalmadı. Eğer sen yardım etmezsen, biraz sonra yakalayıp beni öldürecekler." Köylü bir an düşündükten sonra, yanındaki boş çuvalı açar, kurda içine girmesini söyler. Çuvalın ağzını iple bağlar, sırtına vurur ve yürümeye devam eder. Birkaç dakika sonra da avcılara rastlar. Avcılar köylüye, bu civarda bir kurt görüp görmediğini sorarlar. Köylü, "Görmedim" der ve avcılar oradan uzaklaşır. Avcıların iyice uzaklaştığından emin olduktan sonra, köylü sırtındaki torbayı indirir, ağzını açar, kurdu dışarı salar. "Çok teşekkür ederim" der kurt, "Bana büyük bir iyilik yaptın." "Önemli değil" der köylü ve tarlasına gitmek üzere yürümeye başlar. "Bir dakika" diye seslenir kurt. "Çok uzun zamandır bu avcılardan kaçıyorum. Çok bitkin düştüm, açım. Kuvvetimi toplamam için bir şeyler yemem lazım ve burada senden başka yiyecek bir şey yok." Köylü şaşırır, "Olur mu, ben senin hayatını kurtardım!" "Yapılan iyiliklerden, verilen hizmetlerden daha çabuk unutulan bir şey yoktur" der kurt. "Ben de kendi çıkarım için, senin iyiliğini unutmak ve seni yemek zorundayım." Bir süre tartıştıktan sonra, ormanda karşılarına çıkacak olan ilk 3 kişiye bu konuyu sormaya ve ona göre davranmaya karar verirler. Karşılarına önce yaşlı bir kısrak çıkar. "Ne vefası?" der kısrak, "Ben sahibime yıllarca hizmet ettim, arabasını çektim, taylar doğurdum, gezdirdim. Ve yaşlanıp bir işe yaramadığımda, beni böylece kapıya koydu..." 1-0 öne geçen kurt sevinirken, bir köpeğe rastlarlar. "Ben hizmetin değerini bilen bir efendi görmedim" der köpek. "Yıllardır sadakatle hizmet ederim sahibime, koyunlarını korurum, yabancılara saldırırım, ama o beni her gün tekmeler, sopayla vurur..." Kurt köylüye döner, "İşte gördün" der. Köylü de son bir çabayla, "Ama 3 diye konuşmuştuk, birine daha soralım, sonra beni ye!" diye cevap verir. Bu kez karşılarına bir tilki çıkar. Kurt ve köylü başlarından geçenleri, tartışmalarını anlatır. Tilki, hep nefret ettiği kurda bir oyun oynayacağı için keyiflenir. "Her şeyi anladım da" der tilki, "Bu küçücük torbaya sen nasıl sığdın?" Kurt bir şeyler söyler, tilki inanmamış gibi yapar. "Gözümle görmeden inanmam..." İşin sonuna geldiğini düşünen kurt torbaya girer girmez, tilki köylüye işaret eder ve köylü torbanın ağzını sıkıca bağlar. Köylü eline bir taş alır ve "Beni yemeye kalktın ha nankör yaratık!" diyerek, torbanın içindeki kurdu bir süre pataklar. Sonra tilkiye döner, "Sana minnettarım, beni bu kurttan kurtardın" der. Tilki de "Benim için bir zevkti" diye cevap verir. O an köylünün gözü tilkinin parlak kürküne takılır, bu kürkü satarsa alacağı parayı düşünür ve hiç beklemeden elindeki taşı kafasına vurup tilkiyi öldürür. Sonra da torbanın içindeki kurdu ayağıyla dürter: "Haklıymışsın kurt, yapılan iyilikten daha çabuk unutulan bir şey yokmuş..." (www.kimyaokulu.com)
Verme sanatı
Beldelerden birinde, zengin ama cimri bir adam vardı. Herkesin kendisini "cimri" diye bilmesinden rahatsız olan adam, bir gün o beldenin bilge kişisine dert yandı. "Niye herkes benden nefret ediyor, anlamıyorum. Halbuki, öldükten sonra malımın bir kısmını hayır-hasenat işlerine bırakacağım diye söz vermiştim. Bunu duymayan da kalmadı" dedi. Bilge kişi, adamın sözleri üzerine, "Sana domuz ile ineğin öyküsünü anlatayım" dedi. "Tamam" dedi cimri. "Bir gün çiftliğin birinde bir domuz, komşu ahırdaki ineğe, insanların kendisini hiç sevmediğinden dert yanmaya başlamış. 'Senden ise' demiş, 'hep güzel sözlerle bahsediyorlar. Anlıyorum, sen onlara süt veriyorsun. Ama ben onlara daha da fazlasını veriyorum. İnsanlara etimi veriyorum, derimden ayakkabı yapılıyor. En iyi fırçalar da benim kıllarımdan yapılır. Hala daha beni niye sevmezler?' İnek, üzüntü içindeki domuza bir müddet baktıktan sonra, 'Belki de dostum. Sen bütün bunları insanlara ancak öldükten sonra verdiğin halde, ben hayatta iken verdiğimden...' demiş." (Kaynak: Ümit Öyküleri) BİTTİ
