Bir zamanlar Han isminde bir hırsız yaşardı. Yetim kalıp sokaklarda büyüyen Han, yemek için ekmek ve meyve çalmayı da usta hırsızlardan öğrenmişti. Zekası ve becerikliliği sayesinde, hiç yakalanmamıştı. Derken Han, bir gün bir kıza aşık oldu. Genç kız da onu sevdi, ama onunla evlenmek için tek bir şartı vardı: Hırsızlığı bırakacak ve artık namuslu bir hayat sürecekti. Han bunu seve seve yapardı, ancak tek problem müstakbel eşinin parmağına takacak nikah yüzüğüne sahip olmayışıydı. Yüzüğü çalarak son hırsızlığını yapmaya, sonra da hep dürüst ve namuslu bir hayat sürmeye karar verdi. Gelgelelim, "en güzel" yüzüğü seçmedeki kararsızlığı yüzünden yakalandı ve hapise atıldı. Görünen oydu ki, bütün hayatını orada geçirecekti! Han, her gününü hücresinde oradan nasıl kaçabileceğini düşünerek geçirmeye başladı. Duvarlar çok sağlamdı ve gardiyanlar asla görev yerlerini terk etmiyorlardı. Hücresinin kapısını bile açmıyorlar, yemeğini kapının altından itiyorlardı. Beynini kaçış yolları için zorlasa da, ümidi yavaş yavaş tükeniyordu. Bir gün, mütevazı öğle yemeğini yerken, aklına bir fikir geldi. Mahpuslara genellikle yemeğin yanında meyve veriliyordu. Bugün meyvelerden şeftali verilmişti. Yediği şeftali çok lezzetliydi ve ona dışarıda zengin insanların yaşadığı şehirde çiçek açan güzelim ağaçları hatırlatıyordu. İşte o an, aklına bir fikir geldi. Şeftalinin çekirdeğini bir parça kumaşa dikkatle sardı, sonra da gardiyanı çağırdı: "Lütfen baş gardiyana mutlaka imparatoru görmem gerektiğini söyleyin. Ona verilecek çok önemli bir hediyem var!" Gardiyan onun bu sözlerine, kahkahalarla güldü. Ama Han bıkmadan usanmadan her gün aynı şeyi söyledi ve nihayet onun ciddiliğini gören başgardiyan imparatorun huzuruna çıkartılmasını sağladı. Han, imparatorun huzurunda başını saygıyla eğildi ve "Majesteleri, size müthiş bir hediye getirdim" diyerek, kumaş paketi uzattı. Paketi açıp da içindekini gördüğünde, imparatorun yüzü kıpkırmızı kesildi. "Zamanımı çalıp bana bir şeftali çekirdeği getirmeye nasıl cüret edersin? Bu şekilde hapisten kaçacağını mı düşündün yoksa? Sen bir hırsızsın ve yerin de hapihsane!" "Majesteleri" diye atıldı Han, başı hala önünde eğir bir şekilde: "Bu öyle sıradan bir şeftali çekirdeği değil. Bu sihirli bir çekirdektir. Bana çok uzun zaman önce verilmişti. Onu ektiğinizde, size saf altından meyveler verecektir." "Eğer öyleyse, kendin niye ekmedin onu?" diye Han'ı azarladı imparator. "Ah efendim, mesele de bu ya!" diye cevap verdi Han tevazuyla. "Bunu bana veren adam, çekirdeğin ancak hayatında hiç yalan söylememiş ve çalmamış dürüst birisi tarafından ekildiği takdirde altın meyve vereceğini söyledi. Eğer hırsızlık yapmış ya da yalan söylemiş birisi ekerse, sıradan şeftaliler verirmiş ağacı. Biliyorsunuz ki, ben bir hırsızım ve onu ektiğim takdirde yazık olacaktı. Ben de onu verecek mükemmel bir insan aradım durdum. Ve sonra, bu kişinin siz olduğunuza karar verip onu size getirdim." İmparator, sevineceği yerde daha da kızardı. Ama bu defaki utançtandı. Yüksek makamlardaki çoğu insandan daha dürüst olsa da, gençliğinde az da olsa söylediği yalanları hatırladı. Üstelik imparatorluk koltuğuna oturabilmek için rakiplerini devreden çıkartmak için türlü dolaplar da çevirmişti. "Hayır, bunu kabul edemem" diye cevap verdi Han'a. "Şimdi tam hatırlamasam da, gençliğimde bazı yanlışlıklar yapmış olabilirim. Sanırım bu çekirdeği, başbakanımın alması daha doğru olur." Bütün gözler başbakana çevrildi, ama o da utançla kıpkırmızı kesilmişti. İmparatoru etkilemesi için birçok kişiden defalarca rüşvet almıştı ve hiç de masum birisi değildi. Tereddütsüz atıldı: "Oh, hayır! Korkarım ben de o kişi değilim. Onu ordu komutanına vermeniz en iyisi!" Kızarma sırası bu defa komutandaydı. O da şu anda oturduğu koltuğa gelebilmek için, bir kişiyi öldürtmüştü. Bir çok kere rüşvet almıştı. O da sihirli çekirdeği alamayacağını, onun valiye verilmesinin iyi olacağını söylemişti. Ne var ki, vali de sefalet içinde yüzen köylülerin sırtından yüklü bir servet kazanmış, sahtekarın birisiydi. O da çekirdeği reddetti. Böylece, çekirdek impatarotun huzurundaki diğer hükümet görevlilerine ve soylulara sırayla teklif edildi. Sonunda sihirli çekirdeği alabilecek tek bir kişinin bile olmadığı anlaşıldı. Hepsi ya yalan söylemiş, ya çalmış, ya da başka bir kötülük yapmışlardı. Kocaman oda sessizliğe gömüldü. İmparator, bu manzara karşısında gülümsemeye başladı: "Sen zeki bir adammışsın Han" dedi. "Bize, hepimiz elimizi kolumuzu sallayıp gezerken ve dahası büyük makamlarda otururken, işlediğin suçun sana ne kadar pahalıya mal olduğunu gösterdin. Bence hapishanede yeterince kaldın ve cezanı çektin. Bundan sonra artık özgürsün. Ama bundan böyle dürüst bir insan olarak yaşa ve bizim de çalmamıza, yalan söylememize izin verme." Böylece Han, şeftali çekirdeğini cebine koydu ve saraydan özgür olarak çıktı. Artık hayatını değiştirmek için özgürdü. O şeftali çekirdeğini hayatı boyunca cebinde taşıdı. Ölmeden önce de çocuklarına emanet etti. Çekirdek hem ona, hem de çocuklarına şu gerçeği hatırlattı: Dürüstlük insana altın meyve veriyordu ve bu altın meyve de özgürlüktü... (Kaynak: Bilgelik Öyküleri) BİTTİ
