Bir zamanlar, Uzakdoğu'da büyük bir savaşçı yaşardı. Artık yaşlanan bu samuray, vaktini gençlere manevi dersler vererek geçiriyordu. İlerlemiş yaşına rağmen, insanlar onu kimsenin mağlup edemediğine inanıyordu... Bir gün, yaşlı samurayın kasabasına, vicdansızlığıyla tanınan bir savaşçı geldi. Adam, rakibini kışkırtma teknikleriyle tanınıyordu. Değişmez şekilde, kışkırttığı ve kızdırdığı rakibine ilk hareketi yaptırır, sonra da en küçük bir hatayı affetmeden adeta bir rüzgar hızıyla karşı hücuma geçerek, mücadeleyi kazanırdı. Bu genç ve sabırsız savaşçı, hiç kimseye yenilmemişti. Samurayın adını duyarak buraya gelmişti ve onu da yenerek şöhretini büyütmeyi amaçlıyordu. Bütün öğrencileri böyle bir müsabakaya karşı çıktıysa da, yaşlı savaşçı onun kavga davetini kabul etti. Herkes, kasaba meydanında toplandı. Genç savaşçı rakibine hakaretler yağdırmaya başladı. Ona doğru taşlar attı,yüzüne tükürdü, akla gelebilecek her türlü aşağılamada bulundu. Yaşlı savaşçının, atalarına bile dil uzattı. Onu kızdırıp ilk hareketi yaptırmak için, saatlerce uğraştı. Fakat, yaşlı adam hep sessiz ve hareketsiz kaldı. İkindiye geldiğinde durum değişmişti. Artık yorgun düşmüş, kibri kırılmış aceleci savaşçı, dayanamayıp müsabaka meydanını terk etti. Öğrencileri, hocalarının bu kadar hakarete karşı tek kelime etmemesiyle hayal kırıklığına uğramışlardı. Dayanamayıp sordular: "Böylesi bir aşağılamaya nasıl dayanabildiniz? Neden kaybedeceğinizi bilseniz de kılıcınızı kullanmadınız? Onun yerine, hepimizi utandırarak korkaklığı seçtiniz?" Yaşlı samuray sükunetle şöyle dedi: "Birisi size bir hediye getirse ve siz de kabul etmezseniz, o hediye kime ait olur?", "Hediyeyi vermeye çalışana" diye cevap verdi öğrencilerden birisi. "Aynı şey kıskançlık, öke ve hakaretler için de geçerlidir" diyerek, son noktayı koydu samuray. "Eğer kabul edilmezlerse, onlar taşıyana ait olmaya devam ederler." (Kaynak: Bilgelik Öyküleri)
*** Diken Bir zamanlar bir şehirde sayısız hırsız yaşardı. Hırsızlar çeteler kurup yakalanmadan, istedikleri gibi çalar, çırpar; mallarını haksızca gasp ettikleri kişileri, hiç düşünmezlerdi. Hırsızların içinde birisi vardı ki, o biraz diğer hırsız arkadaşlarından farklıydı. Yaptığı işi hiç sevmez, ama hem arkadaşları, hem de alışkanlık, onun bu işten vazgeçmesini engellerdi. Bu hırsız, zaman zaman vicdanının sesini dinleyip, dini sohbetlere bile katıldığı olurdu. Bir gün bu hırsız yolda yürürken, ayağına diken battı. Ayağı kıpkırmızı oldu ve balon gibi şişti. Rahat yürüyemediği için, o gece yapılacak olan hırsızlık olayında çetesine katılmadı. Hırsızlık yapmak yerine, uzun süredir gidemediği dini sohbete katılmayı tercih etti. Arkadaşları onsuz gittiler ve kralın hazinesini çalmayı başardılar. Dönüşte yanlarında binlerce altın, sayısız mücevher ve değerli eşyalar vardı. Gece çaldıkları şeyleri bölüştüler ve yataklarına zengin birer kişi olarak girdiler. Ayağı yaralı hırsızın ailesi, diğer hırsızların bu "başarı"sını duyunca, ona kızdılar: "Sen saçma sapan toplantılarına gitmeye devam et, başkaları milyoner olsun" dediler. "Arkadaşların zengin oldu, ya sen? Meteliksizin birisin hala!" Onlar bu ve benzeri lafları ederken, kralın askerleri, izlerini sürdükleri hırsızların yuvasını bastılar. Bütün hırsızları bir bir yakalayıp hapse tıktılar. Hepsinin cezası şimdiden belliydi: İdam! Hapse atılıp idam edilmeyi bekleyenlerin arasında, masum hırsız da bulunuyordu. Fakat dini sohbete katılan diğer insanlar, onun lehine şahitlik etti ve hırsızlığın yapıldığı gece onun kendileriyle birlikte olduğunu söyledi. Bir diken ve sonrasında katıldığı dini sohbet sayesinde idamdan kurtulan adam, bu mucizesinin ilahi bir işaret olduğuna inanarak, hırsızlıktan vazgeçti. Ömrünün geri kalan kısmını namuslu, dürüst ve dindar bir insan olarak geçirdi... (Kaynak: Bilgelik Öyküleri)
